THOMAS DEKKER OVER DE ROERIGE PERIODE NA ZIJN WIELERCARRIÈRE
De jarenlange gedoodverfde favoriet in de wielersport, Thomas Dekker (38), bracht in 2016 de controversiële bestseller ‘Mijn gevecht’ uit waarin hij licht schijnt op de veelbesproken dopingperikelen in zijn ploeg. Als zijn wielercarrière abrupt eindigt, belandt de jonge dertiger in een zwart gat. Maar wel een zwart gat gevuld met champagne, feesten met DiCaprio en luxe tripjes. Een jetsetleven om een boek over te schrijven. En dus kwam Dekker eind 2022 met zijn derde boek over de tijd na zijn topsportcarrière. In ‘Koersen op geluk’ slaat Thomas een nieuwe weg in. Die van openheid, waarheid en geluk.
We spreken Thomas op één van de eerste zonnige lentedagen van het jaar bij de nieuwe wielerzaak Kaptein op de Marathonweg. Hij geeft een hand met links, want zijn rechterarm hangt in een mitella. Sleutelbeen gebroken. Reisjes naar Spanje en Amerika zijn geannuleerd en hij moet verplicht rust nemen. Iets wat niet als vanzelfsprekend in het woordenboek van Thomas Dekker voorkomt. Desondanks ziet hij, in tegenstelling tot een paar jaar geleden, weer licht aan het einde van de tunnel.
Hoe kwam je erbij om een nieuw boek te schrijven?
“Mijn eerste boek ging over mijn schorsing, toen mocht ik twee jaar niet fietsen, dus dat was een soort tijdsbesteding. Het tweede boek, ‘Mijn gevecht’, is heel groot geworden en zelfs in acht talen vertaald. Daarin staat mijn hele verhaal beschreven. Als je dat boek dichtslaat vraag je je af hoe het nu verder gaat verlopen. Als jij je hele leven altijd één ding hebt gedaan, in mijn geval wielrennen, dan is het een hele zoektocht om erachter te komen wie je eigenlijk bent en welke kant je opgaat na je carrière. Daarom vond ik het belangrijk om dat verhaal ook een keer op te schrijven, buiten het wielrennen wat iedereen wel van mij kende. Met de vraag wat ik na mijn carrière ging doen en hoe je jezelf ook in hele andere dingen kunt verliezen zoals de liefde, therapie en depressiviteit.”
Ik kan me voorstellen dat je dan in een zwart gat terechtkomt. Hoe is dat proces voor jou geweest?
“Vanaf mijn tiende ben ik iedere dag met wielrennen bezig geweest en daar heb ik heel veel plezier in gehad. Ik zag het niet als iets zwaars, integendeel, ik had structuur en daar werd ik blij van. Na je carrière moet je opeens verder, en momenteel zit ik nog steeds midden in die zoektocht. Je gaat nooit meer zo’n invulling vinden. Ondertussen vallen er steeds meer dingen op z’n plek. Zo heb ik het geluk gehad dat ik nog steeds overal voor wordt uitgenodigd en mag doen wat ik leuk vind, zoals verslaggeving en podcasts. Nu ik mijn sleutelbeen gebroken heb, merk ik dat ik zoiets nodig heb om te ervaren dat ik enorm dankbaar en gezegend mag zijn met de mooie trips die ik nog steeds mag maken en dat mensen telkens enthousiast zijn over mijn verhalen. Ik krijg dagelijks berichten van mensen die heel veel aan mijn verhaal hebben, omdat het zo intiem, open en eerlijk is. Ik heb het ook niet mooier gemaakt dan dat het is. Want ik heb ook een donkere kant, waar ikzelf voornamelijk veel last van heb, maar het is ook niet altijd even makkelijk geweest voor anderen om met mij of in mijn omgeving te zijn. Dat gesprek ben ik bijvoorbeeld ook met mijn ouders aangegaan; waarom je bent geworden wie je bent.”
Wat heeft het schrijven van je boek je verder gebracht?
“Veel duidelijkheid, aangezien mijn proces door het boek in kaart is gebracht. Het vorige boek was erg heftig en ging over doping, vrouwen en drugs. Dit is weer een heel ander verhaal. Er is tijd voor balans en reflectie. Zo ben ik bijvoorbeeld vijf jaar geleden gestopt met drinken. Veel mensen vinden dat knap, maar ik vind het nog meer een kunst als je balans kunt houden. Dus helemaal niet drinken, daar ben ik dan juist goed in. Het heeft me veel regelmaat en structuur gebracht.”
Heb je nu ook iets meer balans in je leven?
“Absoluut, je zou het bijna als saai kunnen omschrijven. Ik ging altijd maar door en was altijd op zoek naar een plek waar ik nog naartoe kon. Het ene moment was ik in de stad en het andere moment ging ik weer op reis. Uiteraard heb ik nog steeds een boeiend leven. Ik kan altijd en overal fietsen en ben heel veel op reis geweest. Die verbinding met wielrennen zal ik altijd houden, die basis blijft.”
Ik las in jouw boek dat je een tijd niet hebt gewielrend, waarom was je daarmee gestopt?
“Ik woonde toentertijd in Beverly Hills bij Nathalie, en was eigenlijk elke dag aan het feesten of de wereld aan het overvliegen. Daarnaast zat ik met iemand in een relatie die niets met fietsen had, dus ik werd er ook niet mee geconfronteerd. Op het moment dat ik weer naar Nederland kwam, zaten we midden in de coronacrisis en was het juist heel lekker om weer naar buiten te gaan en te fietsen. Ik zat lekker in mijn comfortzone, omdat ik het ook al zo ontzettend lang doe. Toen ik ermee stopte, was ik er ook echt wel even klaar mee. Ik fietste twintig jaar lang non-stop. Wielrennen heeft mij aan de ene kant een hele donkere tijd bezorgd, maar ook een hele mooie. Het is nog steeds mijn meest onvoorwaardelijke liefde. Ik kan het iedere dag doen, de fiets is er altijd en ik word er gewoon gelukkig van!”
Verder lezen? Je vindt het volledige interview met Thomas Dekker in de nieuwste issue van magazine ZOZ – Zie Oud Zuid!
Tekst: Roos Bijen – Fotografie: Ashkan Mortezapour