ELLEN LITZ: OP HET RANDJE

Zolang ik me kan herinneren, heb ik een zwak voor rafelrandjes. Daar, op het vlak van wat is en wat kan zijn, gebeuren vaak de leukste dingen. De Schinkelbuurt, randje Zuid, is voor mij zo’n rafelrandje – een buurt die nog niet aangeharkt is. Een buurt die ik alweer bijna tien jaar ‘mijn buurtje’ mag noemen. Waar enigszins verscholen een prachtige begraafplaats ligt. Waar twee paarden in een weitje me iedere ochtend begroeten als ik ons zoontje naar school breng. Waar chic zich mengt met hip, jong met oud, rijk met arm. Want hoe mooi het hart van een buurt ook kan zijn, met z’n prachtige panden, indrukwekkende straten en bizar veel goede restaurants, op het rafelrandje zijn soms de mooiste dingen te vinden. Ik hou van het Vondelpark in de lente, maar nog meer hou ik van de Westlandgracht waar iedereen kleden neergooit, flessen wijn tevoorschijn tovert met take-out van de Indonesiër op het Hoofddorpplein en tot laat blijft hangen – bang dat het zo over kan zijn met het mooie weer. Ik hou van de Sloterkade waar vreselijk lelijke nieuwbouw zich moeiteloos lijkt af te wisselen met historisch panden uit de 17e eeuw. En meer dan wat dan ook hou ik van de make-shift terrasjes die overal opduiken wanneer de zon zich laat zien. Niet de reguliere terrassen (die overigens ook heerlijk zijn, don’t get me wrong) maar de zelfgemaakte terrasjes voor de deur: eetkamerstoelen die naar buiten worden gehaald. De plastic bakjes met nootjes en zakken chips van de Albert Heijn. De fles wijn in de koeler naast een bord met toastjes. Buren die aan komen lopen, tas naar binnen gooien en met stoel in de hand weer naar buiten komen en aanschuiven. De dagen dat mijn buurt zich moeiteloos verenigt. Chic met hip, jong met oud, rijk met arm. Daar, op het rafelrandje, is het dan magisch.

Geniet van de zon, het terras, van elkaar. En van deze Zie Oud Zuid.

Liefs,

ELLEN LITZ

Adjunct-hoofdredacteur LINDA.