INTERVIEW ISA HOES
Als actrice, schrijver en ondernemer gaat het Isa Hoes aardig voor de wind. Totdat ze tweeëneenhalf jaar geleden een knobbeltje in haar borst voelt en het foute boel is. Haar wereld stort in en tegelijkertijd wordt ze veerkrachtiger dan ooit. Net zoals de kanker haar pakte, pakte zij de grip op haar leven terug. Een enorme gift na zo’n turbulente tijd.
Isa loopt het Conservatorium Hotel binnen alsof het haar tweede thuis is. Dat was het ook wel een beetje, vooral toen ze nog in de Vondelstraat woonde. Zuid brengt warme herinneringen naar boven. “Bijna een familiegevoel.” In de bar, waar ze regelmatig heeft staan dansen, vertelt ze ons over haar strijd tegen borstkanker en hoe het haar leven op scherp heeft gezet. Wat sporten, leefstijl en een ochtendroutine daarmee te maken hebben? “Het was echt een wake-up callom dingen anders te doen.
”Je wilde graag bij het Conservatorium Hotel afspreken, waarom kom je hier graag? “
“Ik heb een tijdje in de buurt gewoond, in de Vondelstraat, en toen kwam ik hier heel vaak. Ik heb hier altijd veel gesport, gezwommen, gegeten en in de bar staan dansen. Ik ben over het algemeen heel gek op hotels, maar dit hotel is wel uitzonderlijk mooi. Het oude conservatorium… Die sfeer is zo prachtig. Zuid blijft een dorpje in Amsterdam en you love it and you hate it sometimes. Maar het is toch een plek waar ik me altijd heel goed voel. Het is veilig, er zijn veel fijne winkeltjes. Het is vertrouwd, iets van vroeger. Bijna een familiegevoel. Ik kocht samen met Antonie ons eerste huis in de Van Eeghenstraat. Na zijn dood woonde ik aan de andere kant van het park. Ik heb echt op veel plekken in Zuid gewoond en ken nog altijd heel veel winkels waar ik al zo lang kom. Mijn kinderen zijn hier ook opgegroeid, dus het voelt echt als een warm nest.”
” Deze editie staat volop in het teken van Fit & Gezondheid. Wat betekenen deze thema’s voor jou? “
“Mijn gezondheid was natuurlijk een paar jaar geleden ineens een hot item, omdat ik borstkanker had. Dan gebeurt er van alles. Eerst denk je: oh god, ik ga dood. Waarop de arts mij gelijk geruststelde dat het helemaal niet zo ernstig hoeft te zijn. Het tweede was: nou moet ik zorgen dat ik hartstikke gezond ben voor de operaties. Daarna denk je: ik moet sowieso eigenlijk zorgen dat ik supergezond ben, want het leven kan dus zomaar afgelopen zijn. Ik denk altijd dat ik 92 word, dus ik heb nog even, maar ik wil wel alles kunnen doen en meemaken.”
” Heb je het gevoel gehad, omdat je leven aan een zijden draadje hing, dat je het moest herorganiseren? “
“Ik kreeg de afschuwelijke bommelding dat het kwaadaardig was en te groot om alleen maar geopereerd te worden. Ik moest bestraald worden en aan de hormoontherapie. Het was echt een wake-up call. Waar sta ik nu en ben ik echthappyop dit punt in mijn leven? Het antwoord was nee. Ik ben toen allemaal dingen gaan veranderen, en als afsluiting kwam toen ‘Dag EEN’ op mijn pad. Ik zag dat Heleen (van Royen, red.) ermee bezig was, en zij vertelde me dat ze daardoor zoveel energie had. Ik dacht toen: ik ben al jaren moe, dat wil ik ook wel! Zodoende ben ik dat eigenlijk gaan doen. Ik zat sowieso niet zo lekker in mijn vel en ik denk dat ik daardoor weinig energie had. En na het hele borstkanker proces was mijn lichaam ook heel moe. Het doet veel meer met je dan je in eerste instantie denkt. Ook mentaal; het vertrouwen in je lichaam is weg. Toen bedacht ik dat ik wel controle kon hebben op voeding en training. Aan de bak ermee! Daar heb je invloed op en op de rest niet. Ik haatte de gym echt. Dat is nu geen liefde geworden, maar het is een soort van gedoogd. Gezond eten, goed bewegen, het doet zoveel met je. Je zit letterlijk en figuurlijk lekkerder in je vel.”
” Heeft zo’n heftige ziekte je uiteindelijk nog iets gebracht? “
“Ja, het was echt een signaal om dingen anders te doen. Ik werd duidelijker in wat ik wel en niet wilde. Het lijkt misschien een kleine verandering, maar het heeft een enorm effect op mijn leven gehad. Ja dit wil ik, nee dit wil ik niet meer. Als je ‘ja’ zegt tegen iets dan komt er vanzelf meer daarvan op je pad. Je weet nog niet altijd wat, maar toen ik zei: ‘Ik wil meer acteren en niet meer dagelijks met de overgang bezig zijn’, kreeg ik weer lucht. Ik denk dat die vermoeidheid daar ook vandaan kwam. Doordat ik niet lekker in mijn vel zat en dingen deed waar ik niet gelukkig van werd, bewoog ik ook niet. Ik ken de vicieuze cirkel wel. Dat je in de avond op de bank zit met een zak chips en denkt: wat kan mij het schelen, ik eet die hele zak gewoon leeg. Ik vind niet dat je heel streng moet zijn; je moet ook weleens door het lint kunnen gaan, want ook dat is leven wat mij betreft. Ik leefde te weinig voor die tijd. Ik ben me nu weer aan het focussen op de dingen waar ik blij van word en dat is natuurlijk altijd mijn drijfveer geweest waar ik vanaf ben gedwaald. Nu zit ik weer op mijn pad. Als je ruimte durft te maken en ‘nee’ durft te zeggen, komt er ook weer iets voor in de plaats. Ik hoop dat ik vrouwen er een beetje mee stimuleer. Kom op, je kan zo veel meer! Laat je niet beperken door iets wat je overkomt of meemaakt.”
”Je bent altijd goed geweest in het bespreekbaar maken van taboezaken. Is dat iets wat je belangrijk vindt? “
“Ja, alleen wist ik dat eerst nog niet. Ik was me er niet van bewust dat er zoveel taboes zijn… Toen ik dertien jaar geleden over Antonie sprak en schreef, kwam ik er pas achter dat depressie en zelfdoding een heel groot taboe was. En ook met de overgang; hoeveel vrouwen daar last van hebben, maar er niet over durven te praten. Laten we het er juíst maar over hebben! Met betrekking tot de overgang heb ik wel gemerkt dat vrouwen dat soms ‘gezeur’ vinden. Dat je denkt: wow, je hebt geen idee. Mijn standaardantwoord is: good for you, wees blij dat je nergens last van hebt! Wees lief voor de vrouwen die dat wel hebben. Tegenwoordig hoor je er, gelukkig, zoveel over. Het is nu een onderwerp voor bladen, terwijl wij (Medina Schuurman, red.) toentertijd de eersten waren die het durfden te benoemen. We waren echt op zoek naar antwoorden en konden dat niet echt vinden. Toen dachten we: dan moeten wij het maar doen! Dat was heel leuk, soms pittig, maar bovenal heel leuk. Nu zijn we alweer tien jaar verder en nemen andere mensen het stokje over.”
” Tijd voor nieuwe dingen! Daarover gesproken, heb jij nog doelen voor het nieuwe jaar? “
“Ik wil fit blijven en ik hoop dat ik deze koers doorzet. Ik denk dat het mentale op één moet staan. Van daaruit kun je ook gaan bewegen. Ik zie het bijvoorbeeld terug bij mijn dochter, als zij een dag niet lekker in haar vel zit, gaat ze sporten. Dat doet zij echt bewust, omdat ze zich daarna weer beter voelt. Daarnaast heb ik een heel ochtendritueel, zoals mijn bed opmaken, koud douchen en mediteren. Koud douchen doe ik al jaren. Ik heb het idee dat het goed is voor mijn huid, hoofd en ademhaling. Mediteren doe ik de ene keer wat vaker dan de andere keer. Ik heb zo’n spijkermatje waar ik op ga liggen en dan doe ik een meditatie. Een andere keer zit ik buiten op mijn dakterras lekker in de frisse lucht. Al doe je het maar tien minuten, het geeft je zo’n smile. Ik zou het mensen echt gunnen. Het is niet zo moeilijk, dat soort kleine dingen kun je allemaal zelf doen. Of ’s avonds voordat je gaat slapen, even met je benen omhoog liggen voor vijf minuten. Baat het niet dan schaadt het niet. En de fakelach, ken je die ook? Als je lacht gaat er een seintje naar je hersenen dat je blij bent waardoor er gelukstofjes vrijkomen. Je hoeft daar niet eens spontaan voor te lachen. Als we dat nou allemaal wat meer kunnen doen dit nieuwe jaar, want de wereld is al ellendig genoeg. Je kan er alleen maar voor zorgen dat je goed bent voor de mensen om je heen. Dus, be sweet! Dat vind ik wel een mooie boodschap voor 2024!”
