OPENHARTIG INTERVIEW MET MANO BOUZAMOUR

door | apr 6, 2023

Op zijn tweeëntwintigste verschijnt Mano’s (31) debuutroman ‘De belofte van Pisa’. Grotendeels gebaseerd op zijn eigen leven, vertelt hij het verhaal van Samir die opgroeit met analfabete ouders en een broer in de criminaliteit. Zelf is hij echter vastberaden zijn diploma te halen op het elitaire lyceum van Amsterdam–Zuid. De controversiële bestseller maakt destijds heel wat tongen los. Met name de Marokkaanse gemeenschap spreekt er schande van, terwijl hij tegelijkertijd wordt verheerlijkt door de literaire wereld. Zijn tweede boek ‘Bestsellerboy’ prijkt wederom in de toplijsten van boekwinkels en is recentelijk verfilmd door de Amerikaanse CBS Studios tot een achtdelige serie die te zien is op NPO Plus. Met twee bestsellers, een film en een serie leeft Mano zijn jongensdroom.

De locatie waar we afspreken is voor Mano allesbehalve onbekend. Twenty Third Bar in Hotel Okura Amsterdam is de plek waar hij graag komt om te genieten van de zonsondergang, maar ook veelal aan zijn eerste roman heeft gewerkt. Na het verschijnen ervan stond zijn leven op z’n zachtst gezegd op zijn kop. Toch kijkt Mano er overwegend positief op terug. Hij weet wat ‘ie wil en waar hij voor staat. Met veel humor, zelfspot en vastberadenheid gaat hij dansend door het leven.

Mano Bouzamour
Mano Bouzamour

Kun je me meenemen naar jouw jeugd?

“Ik ben geboren in De Pijp, op steenworp afstand van het Okura–hotel, met drie broers en drie zussen in één huis. Dit buurtje is mijn thuis. Ik ken de wegen en de stoepen alsof ze van mij zijn. Zo voelt het. Ik heb hier een hele leuke jeugd gehad. We hingen veel op straat en speelden voetbal op het Henrick de Keijserplein. Als de avond viel en de straatlantaarns de donkere straten oplichtten, gingen we weer naar huis waar we met z’n allen films keken. Dat was mijn jeugd: heel veel films kijken en met veel familie en vrienden om me heen.”

En altijd uitkijkend op het Okura–hotel…

“Klopt! Ik heb veel scenes uit mijn boek ‘De belofte van Pisa’helemaal bovenin Twenty Third Bargeschreven terwijl ik uitkeek over Amsterdam. Het hoofd van de bar, Jean Paul,is een goede vriend vanmij. Dan kwam ik hier met m’n laptop en stencils en ging ik lekker schrijven. Ik was toen ongeveer zeventienjaar oud.”

Hoe is het schrijven bij jou begonnen?

“Ik schreef altijd al korte verhalen over wat ik meemaakte in m’n notitieboek en op mijn zeventiende mocht ik deelnemen aan de talentenjacht ‘Het Rozentuinfestival’. Daar deden twaalf middelbare scholen uit Amsterdam aan mee. Mijn oplettende juffrouw Nederlands vond dat wel iets voor mij. Uiteindelijk won ik de talentenjacht en verdiende ik er duizend euro mee. Toen besefte ik niet alleen dat ik schrijven superleuk vond om te doen, maar ook dat ik er anderen blij mee maakte en er geld mee kon verdienen. Vervolgens ben ik er meer aandacht, liefde en tijd aan gaan besteden. Op een gegeven moment kwam ik Joris Luyendijk op de Albert Cuyp markt tegen en heb ik hem aangesproken. Hij heeft mij toen onder z’n hoede genomen en gestimuleerd om mijn verhaal op te schrijven. Dat was wel een bepalend moment voor mij.”

Mano Bouzamour
Advertentie
Gelderlandplein Magazine
Mano Bouzamour

Ik heb gelezen dat je jouw middelbareschooltijd als een soort openbaring zag, hoe zit dat? 

“Toentertijd was ik de enige Marokkaans–Nederlandse jongen op het Hervormd Lyceum Zuid. Een jaar of twee later waren er wel wat meer, maar dat was voor mij zeker een openbaring. Al mijn klasgenoten kwamen uit welgestelde families: zij gingen vaak op vakantie, droegen mooie merkkleding en hadden mobieltjes met een abonnement. Dat soort dingen had ik allemaal niet. Mijn vader was schoonmaker en mijn moeder bleef thuis om voor de kinderen te zorgen. Ik kreeg geen zakgeld of kleedgeld dus dat moest ik allemaal zelf regelen met bijbaantjes. Vanaf het begin was er dus al een enorm verschil wat ik moest bijbenen. Toch vond ik het één van de tofste tijden uit m’n leven. Ik kreeg veel vriendjes en vriendinnetjes en werd voor het eerst verliefd. Daar gaat mijn eerste boek ook over. Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en staat de ‘De belofte van Pisa’ op de literatuurlijst van duizenden middelbare scholen. We zitten zelfs al in de eenendertigste druk! Daar ben ik heel trots op. Toen ik boven in het Okura–hotel aan het schrijven was en uitkeek over de stad wilde ik zo graag dat heel veel mensen mijn boek zouden lezen…

En dat is gelukt! Je boek werd een besteller, ondanks dat je ook best wat kritiek over je heen kreeg… 

“Dat heb ik een beetje onderschat, maar ik ben blij dat dat ook is gebeurd. Als schrijver wil ik heel graag het pad bewandelen waarin ik bejubeld word, maar ook verguisd. Als er alleen maar applaus is, is dat ook niet per se iets goeds. Schrijven is gewoon intens. Ga daar maar zitten en leg je ziel op tafel. Doe het maar. Ik verzin natuurlijk heel veel scenes, maar ik vind het ook leuk om veel persoonlijke dingen te delen. De authenticiteit voelt de lezer tussen de regels door en dat vind ik heel belangrijk. Dat hoewel het fictie is, het waarachtig is. Ik probeer ook hyperrealistisch te schrijven zodat je je afvraagt of het echt is gebeurd. Dan heb ik de lezer precies waar ik ‘m wil hebben, want dan denkt hij na over mijn werk.”

Je bent zelfs uit huis gezet, dat lijkt me een heftige gebeurtenis…

“Zeker, en ik denk dat mijn ouders dat ook niet wilden in die tijd,maar hetuit een soort machtsreflex hebben moeten doen omdat ze bang waren voor de omgeving. Maar ik ben wel blij dat het is gebeurd, wanthet is ook karaktervormend geweest. Het leven is af en toe pijnlijk. Je leert heel veel van zulk soortsituaties, voornamelijkom het beste uit het leven te halen. Dit was mijn pad, daar moest ik doorheen. Anderen maken weer andere dingen mee.

 

Mano Bouzamour
Mano Bouzamour

Maar het heeft je er niet van weerhouden om door te gaan met schrijven! 

“Nee, ik ben heel veerkrachtig en wil graag dansend door het leven gaan, en tegelijkertijdook gecalculeerd en elke stap weloverwogen.Ik omgeef me het liefst met slimme, inspirerende, liefdevollemensen die hetzelfde doen of veelverder zijn,zoals kunstenaars, schrijversoffilmmakers. Want alles is mogelijk, in Amsterdam, in Nederland. Als je maar wil, ervooropenstaat en je best doet. Ik word af en toe zo gek van het slachtofferschap. Waar die geluiden ook vandaan komen, van witte mensen of allochtonen. Je dromen zijnbinnen handbereik,maar je moet ervoor gaan. Het leven is net zoals het schrijven van scenes, je moet erdoorheen. Er zijn geen shortcuts en je kunt er niet even onderdoor of achterlangs.Het schrijven vanboeken, series en films is mijn manier van uiten hoe ik de wereld zie. Mijnverhalen spelen zicheigenlijk altijd af inde grote stad Amsterdam, en gaan over cultuurclashes met heel veel seks, vriendschap, liefde en humor. Heel veel humor. Een humorloos verhaal hoef ik niet te lezen. Juist als thema’s heel zwaar zijn, vind ik het leuk als het lichtvoetig is geschreven.”

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

“Ik blijf sowieso boeken, series en films schrijven. Ik zou het superleuk vinden om dat ook in het buitenland te doen door bijvoorbeeld Hollywood–scripts te schrijven. Ik ben nog jong en ik denk dat ik er nu klaar voor ben, omdat ik door de jaren heen veel heb geleerd van mensen om me heen, filmmakers, het leven zelf, boeken en series. Ik ben er klaar voor om de wereld in te trekken. Maar ik blijf Amsterdam zo leuk vinden, ik zal nooit weggaan.”