MARIA TAILOR: “IK HEB ÉÉN DING IN MIJN LEVEN GELEERD, ACHTER DE WOLKEN SCHIJNT DE ZON”
Maria Tailor (42) is een levensgenieter pur sang. Met onverbiddelijke positiviteit grijpt zij elke kans of uitdaging met beide handen en een stralende glimlach aan. Toch schuilt er achter de hoge hakken en glitterjurken à la The Real Housewives of Amsterdam een keiharde werker met een indrukwekkend verleden, waar menig mens een behoorlijke knauw van zou krijgen. Als omdenken een kunst was, is Maria een kunstenaar, want zij ziet haar verleden juist als een bron van kracht dankbaar handvat om nooit op te geven.
Lichtelijk verwaaid en toch met perfect gekrulde haren loopt Maria door de deuren van Brasserie Margaux, één van d’r favoriete plekken in ‘haar buurt’. Het eerste persevenement van de dag heeft ze er al op zitten. Ze geniet met volle teugen van dit leven, of het nou op hoge hakken voor de camera is of thuis op de bank met haar twee kinderen. Uitbundig begint ze te vertellen, ‘maar wel tot uiterlijk 13:00 uur hoor, want dan moet ik mijn jongste ophalen!’
Hoe zagen jouw jongere jaren eruit?
“Ik heb een vrij hectische jeugd gehad. Mijn moeder was een echte hippie, en mijn vader kwam voor werk vanuit Suriname naar Nederland. Vrij snel nadat ze elkaar ontmoetten, trouwden ze, daarna volgden mijn broertje en ik. Zo snel als ze bij elkaar zijn gekomen, gingen ze ook weer uit elkaar. Toch zeiden zowel mijn vader als moeder altijd dat ze voor elkaar gemaakt waren. Op zijn sterfbed keek mijn vader mij aan en zei, ‘Jouw moeder was mijn grote liefde.’ Thuis was het altijd onrustig. Mijn moeder kampte met een psychische aandoening, en mijn vader was vanuit huis erg streng en gewelddadig opgevoed, wat terugkwam in onze opvoeding. Veilig voelde onze thuissituatie daardoor niet. We verhuisden van plek naar plek, en uiteindelijk kwam ik in een pleeggezin in Zeist terecht. Die plek voelde voor mij heel bijzonder, en tot vandaag ben ik nog altijd dankbaar dat zij mij daar opgevangen hebben.”
Tekst: Lisanne Roldaan
Fotografie: Ashkan Mortezapour
Werd je daardoor snel volwassen?
“Zeker, op zestienjarige leeftijd ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen, maar toen al waren de rollen omgedraaid. Ik moest stoppen met school en ben gaan werken, soms wel twee of drie baantjes tegelijk. Daarnaast hield ik het huishouden bij, kookte ik en maakte ik schoon. Dat was wel pittig, maar ik ben niet iemand die dat van de daken schreeuwt of eindeloos gaat klagen. Ik deed het gewoon, en dat is eigenlijk nooit veranderd.”
Heb je uit deze tijd iets meegenomen waar je nu nog steeds profijt van hebt?
“Ik reken uiteindelijk altijd op mijzelf. Ik kan wel zitten wachten tot het ergens vandaan komt, maar niemand doet het voor mij, ik moet er echt zelf wat van maken. Van alles wat op mijn pad komt probeer ik het beste te maken, vaak weet ik niet eens of het me lukt, maar I will make it work. Hoe lastig mijn jeugd misschien is geweest, dit was mijn pad. Iedereen krijgt een pad, en dit was de mijne. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt. Dat vind ik nu ook heel bijzonder om terug te zien bij mijn kinderen. Ik probeer die balans te vinden in dat fijne vangnet zijn wat ik nooit heb gehad, en ze voor te bereiden op die grote boze wereld die op ze te wachten staat. Ze moeten natuurlijk niet denken dat ik alles voor ze oplos, maar ik zal altijd voor ze klaarstaan.”
“Ik houd niet van opgeven, je moet in het leven zelf de slingers ophangen”
Hoe ben je de showbizz-wereld ingerold?
“Ik wilde op jonge leeftijd al beroemd worden. Model, zangeres, actrice, het maakte mij niet uit. Ik heb zelfs een tijdje de theateropleiding gedaan. Uiteindelijk ben ik influencer geworden, dat ging eigenlijk vanzelf. Met het programma De Modemeisjes ben ik voor het eerst op tv gekomen, dat opende in één klap heel veel deuren. Na talloze samenwerkingen zei mijn vriendin Tamara, ‘Luister, wat zij kunnen, kunnen wij ook, wij gaan ondernemen.’ Zo begon ons eigen kledingmerk, onze ultieme droom. Ik vind het geweldig om nieuwe avonturen aan te gaan, en te shinen op evenementen, maar vooral om alles te delen met anderen. Ik ben liever niet alleen, het liefste heb ik mensen om mij heen, wel zo gezellig. Net als dat je voor jezelf moet koken, dat is ook zo saai. Dan pak ik net zo lief een visstick uit de vriezer. Als er bezoek is, ga ik juist extra mijn best doen.”
Gaat er een misconceptie rond over jou?
“De grootste misconceptie die ik terugkrijg als mensen mij ontmoeten is, ‘Oh, je bent eigenlijk heel aardig en positief!’ Ik herken mezelf helemaal niet als iemand die onaardig of negatief is, dus dat blijft komisch om te horen. Dat zal op een of andere manier wel komen door de programma’s waar ik aan meedoe of de scènes die dan net worden uitgekozen. Of dat ik een gold digger ben, dat hoor ik ook vaak. Mensen beseffen denk ik niet dat ik al heel lang alleen ben. Dat oppervlakkige wordt denk ik vaak gebaseerd op uiterlijk, dat gebeurt helaas snel. Toen mijn vrienden en familie hoorden dat ik mee ging doen aan Special Forces zei iedereen gelijk, ‘Dit wordt zo gaaf, dit kan jij!’ Ik merkte dat mensen die verder weg van mij stonden die gedachte niet deelden. Gelukkig heb ik ze het tegendeel bewezen!”
Het valt mij sowieso op dat je onverbiddelijk positief bent. Heb je ook wel eens momenten dat je er even doorheen zit?
“Ja, natuurlijk, al is dat altijd heel kort. Je kan jezelf onmogelijk voor de gek houden. Als het emotioneel wat minder gaat, moet je die emoties erkennen. Die dingen raken mij wel, maar ik geloof er heilig in dat alles altijd goed komt. Er is nog nooit iemand 85 jaar oud geworden die op zijn of haar sterfbed heeft gezegd dat hun leven een eitje was. Maar wat telt is je houding. Ga je als het even tegenzit in bed liggen en jezelf zielig vinden, of sta je op en verzin je een oplossing? Ik heb één ding in mijn leven geleerd: achter de wolken schijnt de zon. Je situatie kan soms een week later al anders zijn, dan vind ik het zonde om te blijven hangen in misère, terwijl ik zo veel heb om dankbaar voor te zijn. Een meisje zonder opleiding die hier in Zuid kan wonen, tv-programma’s mag maken en de mooiste samenwerkingen mag doen? Ik concentreer me het allerliefst op wat er wel goed gaat.”
Die positiviteit symboliseert jou wel, is dat jouw grote kracht?
“Ja, positiviteit is mijn drijfveer. Alles wat ik in mijn leven geleerd heb is heel belangrijk voor me en die mentaliteit wil ik graag met anderen delen. Daarom ben ik inmiddels begonnen met een opleiding om motivational speaker te worden, dat is mijn grootste droom. Als je kijkt naar mijn verleden, en waar ik nu sta, heeft bijna alles daarvan met mindset en levenshouding te maken. Als ik jongeren kan inspireren met mijn verhaal, van een jong meisje uit Kanaleneiland in Utrecht tot succesvolle powervrouw in Amsterdam, dan zou ik dat geweldig vinden.”
Benieuwd naar het hele interview met Maria Tailor? Lees het in de Zie Oud Zuid van oktober.