NICOLETTE VAN DAM: “ALLES DRAAIT OM MIJN MEIDEN, DAAR DOE IK HET VOOR.”
Met haar stralende persoonlijkheid vult Nicolette van Dam (40) elke ruimte met positieve energie. Haar levensmotto ‘alles is familie’ vat haar wereld perfect samen. Vraag haar wat haar het meest gevormd heeft, en ze hoeft geen seconde na te denken: de moederrol. Geen enkele filmrol had haar kunnen voorbereiden op de intensiteit en vervulling die het moederschap haar brengt. En dat is geen toeval — die diepe verbondenheid met familie zit haar in het bloed.
Op een zonovergoten ochtend ontmoeten we Nicolette van Dam in Brasserie Van Dam, het gezellige familierestaurant dat ze samen met haar broer runt. Gehuld in een zomerse blouse met opvallende pantermanchetknopen verschijnt ze op het terras. Het personeel wordt zichtbaar vrolijker zodra ze binnenloopt. Dat gevoel van verbondenheid is precies waar Nicolette voor staat. Een drankje na werk, verjaardagen vieren, samen op vakantie – Van Dam is geen gewoon restaurant, maar een tweede thuis. Niet alleen voor de buurt, maar voor iedereen die een band met het restaurant heeft. Die verbindende factor van een zaak voor de buurt, voor gasten, en het personeel, daar draait het om. Dat ze een hart van goud heeft, straalt er dan ook aan alle kanten vanaf.
Kun je me meenemen naar je jeugd? Hoe ben je opgegroeid?
“We groeiden op in een echte ondernemersfamilie. Ons gezin stond altijd op één, maar de zaak hoorde daar eigenlijk gewoon bij – als een verlengstuk van thuis. Gelukkig hebben wij dat, ook als kinderen, nooit als last ervaren. Er werd heel hard gewerkt, maar er was altijd ruimte voor quality-time. Mijn moeder was er altijd voor ons, en ondanks zijn drukke baan nam mijn vader alle tijd om liefde en aandacht te geven. Ik kijk er met een heel warm gevoel op terug. Het heeft me gevormd – niet alleen als ondernemer, maar ook als moeder.”
Wat heb je moeten doen om te komen waar je nu bent?
“Mijn broer en ik zijn van jongs af aan met het familiebedrijf meegegroeid. Maar we hebben altijd de vrijheid gekregen om onze eigen weg te kiezen. Ik had altijd de ambitie om te acteren, te presenteren en voor televisie te werken, die droom heb ik nagejaagd. Gelukkig werd ik daarin ook altijd enorm gesteund. Tegelijkertijd bleef ik, zelfs toen ik in films speelde en voor televisie werkte, actief meewerken in de zaak.”
Denk je dat die combinatie van acteren en meedraaien in de zaak je heeft geholpen?
“Absoluut. Hierdoor heb ik geleerd wat hard werken is. Inmiddels hoef ik niet meer fulltime mee te draaien in de brasserie, omdat we zo’n goed team hebben. Vroeger was dat heel anders. Toen stond ik in de weekenden met de hele familie in de zaak, we openden, draaiden diensten en sloten af. Van de afwas tot de grond schrobben, we deden alles samen. Keihard werken, maar altijd op een leuke manier. In het weekend aten we brood met wat vleeswaren – soms een kroketje – of namen we wat lekkers mee uit de zaak wat over was. Dan bespraken we samen de dag, en als we de naam van een gast niet meer wisten, werd het gewoon: ‘die man van de tosti en de espresso’. Ik heb zó veel leuke herinneringen aan die tijd. Tegelijkertijd begon ik met acteren: in het weekend stond ik in de horeca, en maandagochtend weer op de set.”
Je zei dat je altijd al de mediawereld in wilde. Wanneer wist je dat?
“Al op hele jonge leeftijd. Het zat er gewoon in. Ik vond het heerlijk om verhalen te vertellen en contact te maken met mensen. In de zaak stond ik vaak met gasten te kletsen, ik genoot ervan om hun verhalen te horen. Mensen trokken ook naar mij toe. Ik ben oprecht geïnteresseerd in hoe het met iemand gaat – dat heeft altijd al in me gezeten.”
Hoe was de start van je carrière?
“Ik ging eerst een jaar marketing en communicatie studeren, maar ben na mijn propedeuse gestopt. Het was simpelweg niet wat ik wilde. Het horecabloed zat nog altijd in mij, al vroeg ik me oprecht af: is dit wat ik echt wil? Ik heb nog een tijdje getwijfeld over de Hogere Hotelschool, daar kan je ook zo veel richtingen mee op. Tegelijkertijd stond ik ingeschreven bij een castingbureau, en juist in die periode werd ik gevraagd voor Zoop. Toen was de keuze snel gemaakt. Die herinneringen zijn ook zo dierbaar voor mij, Bionda zit nog altijd in mijn hart. Ik heb ook nooit spijt van die keuze gehad.”
Werd die keuze ook gesteund door je familie?
“Ja, volledig. Toen ik twijfelde welke kant ik op wilde gaan, zeiden mijn ouders allebei: ‘Doe wat jou gelukkig maakt.’ Dat heeft mij zo veel geholpen. En dat zie ik nu ook terug bij onze dochters. Voor mij is hun geluk het allerbelangrijkst. Wat ze ook kiezen – dat maakt me niet uit, zolang zij er maar blij van worden. Begrijp me niet verkeerd: ik vind studeren heel waardevol en we zullen dat ook zeker aanmoedigen. Maar uiteindelijk gaat het erom dat ze hun eigen pad vinden. Leren stopt immers nooit. Wat je in de praktijk oppikt, is net zo waardevol als wat je uit boeken haalt. Of je nou twintig bent of veertig, of je nu in de schoolbanken zit of op de werkvloer staat – je zal overal uitgedaagd worden. Dat zien wij ook nog steeds met nieuwe projecten. Soms lukt iets niet, maar dat zien we liever als een leermoment dan als een mislukking. Je leert ervan, steunt elkaar, en gaat weer door naar het volgende.”
Gaan jullie ook zo om met tegenslagen?
“Zeker. Kijk, natuurlijk kan je balen van een tegenslag, maar de volgende dag steek je gewoon je schouders eronder en ga je weer door. We motiveren elkaar hier altijd in.”
Heb je een favoriet project wat je momenteel hebt?
“Mijn doorlopende favoriet blijft altijd de horeca. Maar ik ben ook weer volop aan het acteren. Op dit moment draaien we de nieuwe film ‘Juf Braaksel‘, gebaseerd op de boeken van Carry Slee. Echt te gek om te doen. Het is inmiddels de derde film op rij, wat vrij uniek is – zeker voor een kinderfilm. Gelukkig wordt de reeks ontzettend goed ontvangen, zowel qua bezoekersaantallen als recensies. Carry is nu bezig met het achtste boek, dat eind dit jaar uitkomt, en ik denk alleen maar: yes! Dan kunnen wij hopelijk ook verder met de films. Acht films… dat zou een droom zijn. Zoiets hoor je zelden.”
Wat leuk! Is dat geen lastige balans?
“Soms wel. Meestal draaien we een paar maanden. Voor ‘Juf Braaksel‘ bijvoorbeeld verspreid, want er zijn ook kinderen bij. Dus we moeten goed kijken dat we in de weekenden draaien, en zelfs een gedeelte in de zomervakantie. Vorig jaar draaide ik twee films door elkaar, dat was wel heel intens. Zo’n shoot, de zaak er nog bij en dan nog ons jaarlijkse zomerconcert De Amsterdamse Zomer in het Olympisch Stadion, alles valt in deze maanden. Dan nog alle andere projecten die we doen en bovenal mijn gezin natuurlijk. Soms is mijn planning dan net iets té strak, omdat ik zo enthousiast ben over alles wat ik doe.”
Welke rol heeft jou het meest gevormd tot wie je nu bent?
“De moederrol. Ik kan wel een filmro noemen, maar het moederschap heeft mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Door Lola en Kiki kijk ik zo anders tegen dingen aan. Ik besef veel meer hoe kwetsbaar het leven is. Alles draait om mijn meiden, daar doe ik het voor. Toen Lola naar de middelbare school ging, vond ik dat wel even spannend. Een nieuwe fase met meer zelfstandigheid. Het echte loslaten begon. Maar we hebben wel afgesproken dat we haar als het donker is, blijven brengen en halen. Zij vindt dat gelukkig ook fijn – je merkt dat ze het echt waardeert. Bij ons thuis ging het er vroeger ook zo aan toe; we werden als het
‘s avonds laat werd werd altijd gehaald door mijn ouders, heel lief.”
Wat heb jij vanuit je eigen jeugd meegenomen naar de opvoeding van Lola en Kiki?
“Met beide benen op de grond blijven staan is heel belangrijk. Veel genieten, familie om je heen. Onze dochters worden zo blij als we met de hele familie zijn – dat hebben wij zelf ook. De vakanties draaien bij ons om samen zijn. Het leven is zo kwetsbaar. Dat zien wij ook door ons werk, wat we doen voor de kinderziekenhuizen, de goede doelen, dingen die we zelf meegemaakt hebben. Elke dag gaan we er vol voor. Eigenlijk zou iedereen dat moeten doen. Ondanks de mindere dagen zijn er altijd mooie momenten. Natuurlijk heeft iedereen baaldagen – wij ook, onze kinderen ook. Daar moet ook ruimte voor zijn. Maar relativeren is goed. Wij zijn ontzettend bevoorrecht.”
Wat zou je jongere Nicolette mee willen geven als je terug in de tijd zou kunnen gaan?
“Meer genieten in het moment. Ik zit al meer dan twintig jaar in het vak. Als ik soms terugdenk aan alles wat ik heb gedaan – van gepresenteerde programma’s tot gemaakte films – realiseer ik me hoe snel het allemaal is gegaan. Sommige dingen zijn zo snel gegaan dat ik ze niet eens meer weet. Daar kan ik soms wel van balen, dat ik dat gevoel niet meer kan terughalen. Dat proberen we nu wel: als we iets gaafs doen, of een mooie een mooie reis maken, dat Bas en ik elkaar even aankijken en zeggen: ‘Kijk even, en besef.’ Dat vinden we heel belangrijk.”
Hoe ziet voor jullie een typische dag eruit als gezin?
“Wij hebben natuurlijk onze twee meiden. Lola gaat zelf naar school, maar ik maak
’s ochtends toch altijd nog een lekker broodje dat ze mee kan nemen. Dat is mijn zorgmomentje. Of ze het altijd opeet, dat weet ik niet, maar ik hoor dat ze zelfs bij haar vrienden op school in de smaak vallen! Kiki is onze jongste, dus die brengen en halen Bas en ik om en om. En daarbij komt kijken dat Micky natuurlijk ‘s ochtends ook goed moet worden uitgelaten. Maar Bas en ik werken ook hard, dus een rommelige ochtend zo nu en dan is onvermijdelijk. Omdat we het wel belangrijk vinden voor de meiden, proberen we zoveel mogelijk rust en structuur te behouden, zodat zij rustig de deur uit kunnen gaan. Onze oppas Jackie is echt onze steun en toeverlaat – we hebben gelukkig enorm veel hulp uit alle hoeken. En toch zijn wij overal heel erg bij betrokken. Of het nou gaat om toetsen overhoren of verjaardagsfeestjes organiseren, wij vinden dat elk moment telt.”
Zijn er specifieke eigenschappen die je van je ouders hebt overgenomen?
“Ja, zeker. Het ondernemerschap, het durven, ervoor gaan – dat heb ik allemaal van mijn vader. Daar heb ik nog steeds dagelijks profijt van. Mijn moeder heeft me geleerd om met beide benen op de grond te blijven, en altijd te beseffen dat wat wij meemaken, we dat moeten koesteren. Het zorgzame, die rust bewaken thuis, het gevoel dat iedereen welkom is en de deur altijd openstaat – dat komt ook van mijn ouders.”
Wat is nou echt typerend voor huize Van Dam/Smit?
“Gezelligheid, warmte, veel eten, drinken en samenkomen. Vooral lekker Bourgondisch. De kinderen kunnen ook laat eten bij ons. Tijdens schooltijd natuurlijk wel binnen de perken, maar als wij bijvoorbeeld in Spanje zijn, gaan de kleintjes ook lekker mee met de flow. Zoals het hoort eigenlijk – super ontspannen en relaxed.”
Wij zitten natuurlijk nu bij Van Dam, jullie brasserie. Wat betekent deze plek voor jou?
“Dit is mijn tweede thuis. Ik weet nog dat we dicht moesten met COVID, toen moest ik zo huilen. Ik vond het zó erg, vooral voor de mensen die dagelijks langskomen. Mensen beseffen het soms niet, maar als restaurant heb je ook een soort buurtfunctie. Wat we vaak terugkrijgen, is dat wij een soort huiskamer van de buurt zijn – een plek waar mensen een rustmomentje midden in de drukke stad vinden. Iedereen is hier welkom. Het maakt niet uit wie je bent, wat je achtergrond is of waar je wel of geen zin in hebt. Wil je lekker even alleen zitten, kom je met een groep meiden je bachelor vieren, organiseer je een babyshower op zondagochtend, of wil je uitgebreid tafelen? Het kan allemaal. Het is super laagdrempelig. En uiteraard kun je hier ook lekker mensen kijken – dat vinden we zelf ook leuk. Omdat de zaak al ruim 25 jaar van onze familie is, zie je ook kinderen die hier vroeger kwamen als volwassenen terugkomen, nu met hun eigen kinderen. Dat vinden wij geweldig. Iedereen groeit met ons mee.”
