NIELS OOSTHOEK: “JE MOET HET KIND IN JEZELF ALTIJD BLIJVEN KOESTEREN”
Niels Oosthoek (34) is een gangmaker pur sang. In de begindagen van YouTube bracht hij, samen met zijn vrienden en een flinke dosis humor, onder de naam Gierige Gasten antwoorden op de vragen waar studenten dagelijks mee worstelen: hoe scoor je een biertje zonder te betalen of kom je binnen bij dat uitverkochte festival? Tien jaar later steken ze de grenzen over met Greedy Guys, waarmee ze internationaal naam en faam maken. Toch is Niels’ leven niet alleen maar grappen en grollen. Tijdens een openhartig gesprek komen alle onderwerpen aan bod. Van verlegen ventje tot schaamteloze sketches en van rouwen om groot gemis tot vers vaderschap.
Gehuld in een tweedelig pak – naar kledingadvies van podcastvriend Thijs Boermans – verschijnt Niels bij Café Blek in de Waalstraat. Het is de plek waar hij graag met zijn oudste zoon een potje komt schaken of in het voorjaar met een biertje en bitterbal op het zonnige terras neerploft. Een plek die z’n authenticiteit heeft behouden, waar altijd wel een bekende uit de buurt komt aanwaaien en zelfs op een koude winterdag de zon begint te schijnen. “Deze buurt is een warm bad.”
Hoe zagen jouw jongere jaren eruit?
“Ik heb een hele zorgeloze jeugd gehad. Ik ben opgegroeid in Hilversum met ouders die bij elkaar waren en twee oudere broers. Al werd ik door hen wel hardhandig aangepakt: ik was echt het kleine broertje. Dan leer je wel van je afslaan en uiteindelijk zul je zien dat je de grootste bek krijgt. Mijn broers zijn inmiddels wat rustiger geworden en ik ben nog steeds wel aardig aanwezig. Maar verder had ik echt niets te klagen. We woonden vanaf april tot september in een vakantiehuis aan het water in Loosdrecht. Dat was een fantastische tijd: bootje varen, zwemmen en een voetbalveld in de tuin.”
Hoe was jij als klein jochie?
“Ik was heel verlegen als kind. Echt een groot contrast met hoe ik nu ben. Als ik bijvoorbeeld bij mijn beste vriend ging spelen en zijn moeder vroeg of ik iets wilde eten, dan zei ik uit beleefdheid altijd nee. Ook al wilde ik het wel, ik durfde het gewoon niet te zeggen. In de klas was dat hetzelfde verhaal: ik stak mijn vinger niet op, zelfs als ik het antwoord wist. Dat vond ik veel te spannend. Ik kan me herinneren dat ik op de basisschool bijna nooit praatte in het openbaar. Maar diep vanbinnen was ik daar constant mee bezig. Ik dacht steeds: kom op, durf het nou! Op een gegeven moment werd die verlegenheid zo frustrerend dat ik ertegen in verzet kwam. Dat was het kantelpunt. Op de middelbare school, ergens in de derde klas, ben ik begonnen met acteren en toneelspelen. Dat was eigenlijk een bewuste keuze om over die angst heen te komen. Ik wilde het heel graag, want ik droomde er vanaf groep acht al van om filmmaker te worden – ik hield er al mijn spreekbeurten over. Toen dacht ik: als ik ga acteren, kom ik misschien ook van die plankenkoorts af. En stap voor stap is dat inderdaad gebeurd.”
Hebben jouw ouders je altijd gesteund in de keuzes die je in je carrière hebt gemaakt?
“Ja, mijn ouders hebben me altijd gesteund, al vond mijn moeder het in het begin wel spannend. Toen ik zei dat ik wilde acteren, was dat voor haar onbekend terrein. Ik volgde al toneelles op de middelbare school, en een docent die bevriend was met Carry Slee hoorde dat er acteurs werden gezocht voor een nieuwe film. Ze gaf twee namen door, waaronder die van mij, en ineens zat ik in een film. Op dat moment dacht ik: nu gaat de wereld voor me open. Maar de realiteit bleek anders. De acteerwereld is keihard: veel afwijzingen en continu zoeken naar werk. Dat heb ik tot mijn 22ste volgehouden, terwijl ik ondertussen studeerde aan de UvA.
Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik mezelf eigenlijk een waardeloze acteur vond. Ik belandde steeds in dezelfde soort castings en vond de scripts totaal niet interessant. Toen besloot ik het anders aan te pakken en zelf dingen te maken die ik écht vet vond. Tijdens mijn studie bedachten mijn vrienden en ik Gierige Gasten. Het idee was om een serie te maken over gratis door het leven gaan en dat aan de televisie te verkopen. We zaten in de naweeën van de kredietcrisis van 2013, en als studenten hadden we geen cent te makken. We vroegen ons af: hoe kunnen we gratis naar festivals of concerten? Daar kwamen allerlei ideeën uit. We maakten een paar filmpjes en zetten die op Facebook en YouTube. Tot onze verbazing begon het meteen te lopen en hadden we 40.000 views, terwijl YouTube toen nog in de kinderschoenen stond. We raakten in gesprek met een productiebureau in Hilversum dat het voor ons aan tv wilde verkopen. Daar zouden we 5000 euro per persoon voor krijgen, maar dan moesten we ook de rechten afstaan. Op dat moment belde Daan Sip, hij zei: ‘Jullie zijn gek als je niet doorgaat met YouTube. In Amerika is dit al groot, en ik ga jullie managen.’ We dachten: fuck it, we gaan gewoon cowboyen en lekker op YouTube. En zo is het allemaal begonnen. De markt voor YouTube explodeerde precies op dat moment, en wij zaten op de juiste plek.”
Van een verlegen jongen transformeer je ineens in iemand die sketches maakt. Daar moet je ook een stukje schaamte voor opzij kunnen zetten…
“Heel veel artiesten en kunstenaars nemen zichzelf ontzettend serieus, maar als je je trots laat varen, denk je: wat heb ik hoog te houden? Welk imago? Alsof mensen continu met Niels of Martijn bezig zijn. Dus nee, dan vind ik het niet erg om halfnaakt ergens in een café te staan en te vragen: ‘Hebben jullie nog kleren voor me? Ik ben mijn broek kwijt.’”
Momenteel maken jullie een internationale variant van Gierige Gasten. Hoe gaat dat?
“Het is nu Greedy Guys, omdat we Gierige Gasten in 2019 hebben verkocht aan Talpa. We moesten drie jaar blijven, en in 2022 besloten we om allemaal onze eigen weg in te slaan. Juridisch mogen we het concept nu niet meer in het Nederlands maken, maar op een gegeven moment begon het toch weer te kriebelen. We hadden ooit een video met Engelse ondertiteling die viraal ging en letterlijk honderden miljoenen keren werd bekeken en gedeeld door mensen als 50 Cent en Snoop Dogg. Toen dachten we: als ze daar in Amerika en Australië zo om kunnen lachen, waarom zouden we dit dan niet in het Engels doen voor een breder publiek? Het boeit ons niet dat we belabberd Engels spreken. Dus, toen we de rechten voor de Nederlandse markt hadden verkocht en we daar niet meer actief mochten zijn, besloten we het gewoon te doen. We dachten: als het mislukt, dan mislukt het. Natuurlijk was het spannend – stel dat het niet werkt, dan sta je voor lul. Maar dit jaar hebben we al video’s die tussen de 40 en 50 miljoen keer bekeken zijn!”
Wat goed! Tegelijkertijd vraag ik me af: je begon dit als student, inmiddels ben je vader, heb je nooit het gevoel gehad dat het tijd was om te stoppen?
“Ja, die gedachten kwamen absoluut wel op. Maar toen ik erover nadacht, begon ik mijn leven ineens niet meer zo leuk te vinden. Je gaat jezelf filteren, probeert een volwassen versie van jezelf te zijn. Je denkt, nu ben ik papa, nu moet ik een ander beeld uitstralen. Maar toen realiseerde ik me ineens: nee, je moet juist het kind in jezelf blijven koesteren. En toen ik dat besefte, zat ik weer lekker in m’n vel en ben ik weer gaan creëren zoals een kind dat doet.”
Benieuwd naar het hele interview met Niels Oosthoek? Lees het in de Zie Oud Zuid van februari.